…je solliciteert er niet naar.” Met dit inzicht start het gesprek met Annemieke (54 jaar). Haar ouders Joop en Ineke waren actieve mensen, die volop in het leven stonden, ze hadden veel sociale contacten in het dorp, reisden veel en genoten van hun familie.
Echter, zoals Annemieke het uitdrukt bleek hij “de koning van de complicaties” te zijn. Na een aantal weken ziekenhuis zag het er redelijk uit, en kon Joop thuis verzorgd worden door zijn vrouw, geholpen door de thuiszorg. Toen het steeds slechter met hem ging moest hij terug naar het ziekenhuis en vanaf dat moment kwam alles in een stroomversnelling voor Annemieke en haar familie. Joop lag weer weken in het ziekenhuis voor operaties, ging naar het revalidatiecentrum, ging achteruit, vermagerde ernstig en dus volgde weer een ziekenhuisopname. En toen overleed Ineke plotseling.
Er was in het begin weinig tijd voor rouw voor deze hechte familie. Joop moest revalideren en had veel steun nodig. Steun die zijn kinderen hem zo goed mogelijk wilden geven. Ze reden zo vaak ze konden (sowieso twee keer per week) naar het ziekenhuis en revalidatieiecentrum in Rotterdam.
Gelukkig gaat het nu goed met Joop, hij staat als liefdevolle opa en vader midden in de familie. Zoals hij zelf vertelt worden er nog vaak familiebijeenkomsten en etentjes gegeven in zijn appartement. Maar, zegt hij, dit gaat alleen als je een goede band met elkaar hebt. En die band is er.
Annemieke denkt terug aan de tijd dat haar vader weer naar huis kwam. Het was een drukke tijd.
Alles moest in hele korte tijd geregeld worden, de thuiszorg, het installeren van een noodknop voor ‘s nachts, hooglaagbed, douchestoel, tillift, taxivervoer, fysiotherapie, ergotherapie, hulp in huishouding via WMO enz.
Een bijkomende lastigheid, waar ze nu samen om kunnen lachen, is dat toen Joop uit de revalidatie naar huis kwam, hij helemaal gewend was dat er voor hem gezorgd werd. Hij kon op een belletje drukken en men maakte b.v. een boterham voor hem klaar. Daarom hebben ze met elkaar goede afspraken gemaakt over wat hij zelf kan en wat niet. Hulp bieden als het écht niet zelf gaat en daarnaast natuurlijk gezelligheid op momenten dat hij alleen is.
“Je staat continu aan. Dat vergt veel van je.” Op de vraag of ze advies heeft voor andere mantelzorgers zegt ze: “Nee, iedereen is anders” om zich iets later toch te bedenken: “Het is belangrijk om jouw eigen grenzen goed te bewaken.". En als je dat zelf niet goed kunt, om mensen in je omgeving te hebben die jou daarbij helpen.”
Zij en haar zus Ingrid hebben een routine opgebouwd waarbij ze hun vader helpen met kleine en soms grotere zaken. Joop is zo zelfstandig als mogelijk, maar voor wat alledaagse zaken heeft hij toch hulp nodig. Ook als je er even geen zin in hebt, moet je toch langs. Toch, als je Joop en zijn kinderen zo samen ziet, zie je een hechte familie die veel heeft doorstaan, veel voor elkaar over heeft en enorm op elkaar is ingespeeld.
Deel jouw verhaal op de website van De Goede Nieuwe Tijd.
Meld je aan en deel jouw verhaal
